vrijdag 15 november 2019

Helemaal naakt?

De broer van Ans krijgt een infarct in de kleine hersenen. Het gaat goed met hem. Hij kan naar huis, op de ochtend na het overlijden van mijn lieve schoonzus. Die kreeg drie dagen daarvoor een zware bloeding in de hersenstam. Diep triest allemaal. Ongelooflijk zelfs. Mijn moeder gaat wonderwel gewoon door. Ik zelf ben nog druk bezig met de heren urologen, een radiotherapeut, de huisarts en mijzelf. Zo kan ik de maand na mijn vorige blog wel het beste samenvatten.

Gisteren keken we samen naar het TV-programma waar we onze medewerking aan hebben verleend. For one night only, he-le-maal naakt! De vele reacties doen ons goed. Vaak van mensen waar je het niet van verwacht. Van vele anderen hoor je niets. Ieder gaat door met zijn of haar eigen leven. Zo moet het ook. Doorgaan, maar steek je kop niet in het zand. Prostaatkanker, ik kan er over meepraten en weet niet hoe het verder gaat verlopen. Ben je opeens het zieke wild dat door de kudde wordt achtergelaten? Of doe je of er niets aan de hand is. Lach je alles weg, vlucht je in onnozelheid en stupide discussies, laat je je verlammen door de social media? Meer wil ik er niet over zeggen. Of toch. Mensen maken zich druk over het feit dat er geen piemel te zien was. Hou op. Ze waren helemaal naakt, ze vroegen op een leuke en soms hilarische manier om aandacht voor een goede zaak. Ja, zelf zou ik het ook zeggen. Laat zien die hap! Maar het hoeft niet. Slappe hap. Voegt niets toe. Verbeelding is goed genoeg en laat het daar bij.

Is mijn openheid storend voor vrienden en bekenden. Te confronterend. Of het gezeik zat? Misschien wel. Ik zeg dat het me niet boeit. Maar dat doet het natuurlijk wel. Ans en ik worstelen ons er door heen. De navelstreng met het Gooi is nog lang niet doorgesneden. Dat gaat ook niet gebeuren. Hoeveel vrienden zijn hier al op bezoek geweest. En hoeveel komen er nog? Soms staan ze opeens voor je neus. Net als de mensen hier. Goede nieuwe buren en verre vaste vrienden. Gewoon van alles wat. Geweldig, nieuwe Friese moederkoek. Filmtheater, kunstroute, poppodium, fitnessclub en volleybal. Fotoverslagen. Kopen bij de lokale middenstand, sneupen in de regio. Allemaal bindmiddel voor de sociale hechting.

Vandaag doen we mee aan de jaarlijkse Winterfair. De palingvisser uit Heeg komt met zijn rookoven, de biologische winkel aan de overkant heeft lekkere dingen en de hovenier naast ons heeft mooi spul, de smederij 20 meter verderop is open. Aansluitend nog veel meer moois. Workum bruist echt op dit soort dagen. Ik bruis graag mee.

Vanmiddag richten we ook het Workum's Whisky Genootschap op. Om 5 uur. Lokale wintertijd. De houtkachel gaat aan, de vers gevangen paling wordt gerookt en het atelier is open. Ik kijk uit naar alle leuke ontmoetingen, spontane gesprekken en gekke ervaringen. Zo was het hier het hele vaarseizoen. Volstrekt onbekenden. Met openhartige verhalen, oprechte belangstelling voor wat wij hier doen, hoe wij hier terecht gekomen zijn, waarom ik het doe zoals ik het gewoon doe. Je verbaast je er over. Hoeveel lotgenoten er zijn en wat een indringende en mooie verhalen er zijn. Niemand loopt er mee te koop.  Ik hoef maar iets te vertellen over mezelf. Of wat ik laat zien met een bepaald schilderij. Dan gaan de sluizen soms opeens open. Vluchtig ja. En ook heel persoonlijk. Kennelijk een goede formule. Beetje Hello Goodbey en Taxi. Steeds wil ik mijn observaties als een soort Simon Carmiggelt opschrijven. Luchtig en leuk. Het lukt me nog niet.

Ik heb me laten vertellen dat hier binnenkort de winterslaap begint. De brugwachters zitten weer thuis tot 1 april. De sluizen blijven dicht. De toerist is weg. We zijn op elkaar aangewezen. De perfecte tijd om wat workshops te geven, een paar fotowandelingen te organiseren en te schilderen.  En het schrijven op te pakken!

dinsdag 15 oktober 2019

Knutselen

De dokter van de Beukenhof belt. Ik zet de auto aan de kant. Die ene nier van uw moeder. Dat gaat niet goed. We kijken het aan, maar het kan ook zomaar ...

We zijn net onderweg naar Theater Amsterdam. Smalle dijkweg langs Cornwerd. Richting de Afsluitdijk. Vanavond de voorstelling van For one night only, he-le-maal naakt! Wij zijn met de lotgenoten op de voorste rijen gepositioneerd. Al snel ben ik onderdeel van het klapvee. Een ijverige spreekstalmeester warmt het publiek op. Opvallend veel jonge mensen. Opvallend veel jonge vrouwen. Die komen allemaal voor de bloemkooltjes. Die slappe lulletjes die net boven het balzakje bungelen. Hij belooft spektakel. Maar mocht het tegenvallen dan nu maar vast de beelden van gillende meiden en uitbundig meeklappend publiek. Gek, ik doe mee. Maar ja, Ans en ik zitten ook in de documentaire. Misschien kom ik in beeld en dan wil ik geen spelbreker zijn. Vroeger zou ik extra sacherijnig kijken. Veel rebelser werd het niet trouwens.

Linda de Mol komt vertellen waar het allemaal om draait. Bekendheid geven aan het vroegtijdig herkennen van teelbal- en prostaatkanker. 8 mannen gaan een dans instuderen en ..... FULL MONTY!
Ans en ik hebben die 8 mannen al ontmoet. Op mijn netvlies staat nog wat er is gezegd en gefilmd een paar weken geleden. Hoeveel blijft daar van overeind in de documentaire? Veel, en toch net niet genoeg!

De documentaire is zorgvuldig gemaakt, met een dikke lach en een kleine traan. Zien hoe de act tot stand komt, hoe er een team ontstaat van mannen die kwetsbaar worden, hoe er door choreograaf Kenzo gewerkt wordt aan het passeren van grenzen, echt geweldig. Het terughoren wat de strippers vonden van onze verhalen heeft wel impact. Matthieu en Baris, lotgenoten, hebben echt wel iets te vertellen. Ans en ik ook. Hoe je er uit komt, uit zo'n operatie.

75 minuten terugbrengen naar 7 minuten essentiële informatie. Dan sneuvelen er zinssnedes. Ik weet nog wel wat ik zei toen er naar werd gevraagd. En na de operatie? In de documentaire hoor je me zeggen SLAPPE LUL. Dat knalt er wel in. Nee, dat blijft hangen! Maar ik heb toch ook gezegd dat we er nog vrolijk op los knutselen?

De documentaire krijgt de zaal van tijd tot tijd doodstil. Maar meer nog wordt er gelachen. Bulderend soms. Het is ook geweldig om de belevenissen te volgen van Simon en Kenzo, Jan, Thijs, Vigo, Jasper, Peter en vooral Sander. Soms hilarisch! De apotheose nadert en op de dreunen van Joe Cocker's "You can leave your hat on" komen de mannen op om de grote finale te dansen. Hier is een half jaar voor geoefend en getraind. In 4 minuut 15 komt alles er uit, echt alles! En springen ze elkaar piemelnaakt op de schouders. Het applaus en gejoel was echt. En harder dan de fake-opnames vooraf.

Einde show, einde voorstelling. Als gasten mogen we als eerste de zaal verlaten, we lopen de trappen op, langs het publiek. Ik voel me aangestaard. Mannen, maar vooral vrouwen herkennen me uit de docu. Dat is die vent met zijn slappe lul. Haha, ze moesten eens weten. Die hebben mijn eerdere blogs niet gelezen. We drinken nog wat na. Ik tref de mensen van Blue Ribbon en de Prostaatkankerstichting. We heffen het glas. Op het zaakje, de goede zaak.

We worden nog gevraagd om naar de crew en de strippers te komen. Met 6 van de 8 hebben we nog een fijne conversatie en wordt stilgestaan bij de dingen die we toen vertelden. Best bijzonder om van bekende Nederlanders hun echte gedachten te horen. Omarmingen met mannen die je kent uit Soldaat van Oranje of van All Stars, Radio 538 en The Voice.  En dat ze mij blijven volgen.

We rijden terug naar Friesland, tevreden. Even een avond waarop je alles vergeet. Bij thuiskomt toch nog even een mailtje naar de producent. Of dat verhaal van dat knutselen er nog bij kan. Van belang voor de man die zijn zaakje wil laten checken. Want dat van die slappe lul is niet helemaal waar. Hij doet het best nog wel. Met een beetje vakkundige hulp en soms een pilletje, maar altijd nog sensationeel. Met hoogtepunt. En niet 'for one night only!'

En kijken hé, 14 november. Net5.





dinsdag 8 oktober 2019

For one night only

Wachten, ik zit te wachten. Op de uroloog die mij vanmiddag gaat bellen. Spotify op de achtergrond. Nick Cave. Wordt je toch op zijn minst een beetje terneergeslagen van. Is niet de bedoeling want we zijn al drie jaar genezen. Althans, gemeten met de oude maatstaven. Staven die meten met tienden. De nieuwe meten met duizendsten. Het positief/negatief snijvlak blijkt toch positief te zijn. Voorheen niet meetbaar is opeens 0,03 en via 0,05 naar 0,077.
Niet direct verontrustend, maar tijd om het te volgen. Uroloog en radioloog zijn het niet eens. Wachten, of direct bestralen. Wachten tot er iets zichtbaar is op een PSMA CT-Pet-scan. Voor een gerichte aanpak. Maar de uroloog en ik zijn het wel eens. Wat er niet hoort moet snel weg. Daar gaat hij mij straks over bellen.

Opeens wordt Workum-Amsterdam een issue. Workum-Leeuwarden is korter. Maar is urologie daar op orde. Dat is dus punt van aandacht de komende week.

De laatste weken is die prostaatkanker weer overschaduwend hier. Realiteit. Het laat ons niet los. Ons, want Ans heeft het met mij. Zij struint ook voor mij de fora af. Maar ook op een leuke manier zijn wij hier mee bezig. Na het artikel in VROUW in november 2017 wordt ik af en toe benaderd  om ergens aan mee te werken. Zo zit er nog een interview aan te komen voor de 'online keuzehulp' van de Prostaat Kanker Stichting. Ik ben blij dat ik daar aan mee kan werken. De laatste jaren veel aan de plasbak gestaan met mannen die dan opeens met mij over hun gezeik beginnen. Goed dat ze het doen, maar maak het niet geheim. Trek het niet in de taboesfeer. Soms is het te laat. Vaak is het op tijd.

Dat is dan precies waar ik ook over gebeld werd. Talpa, Net 5, gaat een programma maken. Bekendheid geven aan de prostaat- en teelbalkanker. Het verbaast niemand, ik werk mee. Ans ook.
We hebben een voorgesprek en zijn openhartig. Samen met 2 andere mannen zitten we in een programma met 8 bekende Nederlanders. Bekend met een kleine b. Want dat zegt mij weinig. Ze gaan wel bloot, for one night only! Dat is best stoer, kwetsbaar opstellen is stoer! Een paar weken geleden hebben we de mannen ontmoet. Ja, het stond er in 1 keer op. Bijzonder, opeens geconfronteerd met o.a. Viggo Waas en Peter Faber en 6 anderen. Er kwam een vraaggesprek op gang. Leed en humor van lotgenoten. Dat loog er niet om. Ik ben benieuwd hoe dat in het programma tot uiting komt. Maandag is de opname van de liveshow en zijn we er bij. 14 november is de uitzending. Ik zeg nu al KIJKEN!

Wachten, ik wacht nog. Rond 4 uur. Het spookt door mijn hoofd dat we naar Friesland zijn verhuisd. Weg van onze beschermde omgeving, vrienden en familie. De kinderen. Het is hier goed, maar nu zou je zo graag even bij iemand binnenstormen, je verhaal kwijt kunnen en een glas heffen. Met onze nieuwe vrienden hier zijn we nog niet zo ver. Een paar weten het en de eerste knuffels zijn er hoor. Kan er ook relativerend over lullen met 2 Friezen. Maar wat als ik Ans hier alleen achter laat? Ik laat die gedachte snel los. Dit is niet goed. Tom Waits zingt op dit moment 'we gotta hold on!' Echt. En dat doen we hoor.

Workum is goed, de mensen zijn goed en hebben oprechte belangstelling. Ons kunsthuis staat open en ik heb soms veel verrassende ontmoetingen en mooie gesprekken. De mensen reageren erg leuk op de kunst. En de bakkies koffie op onze bankjes werken aanstekelijk. Het leven is hier aangenaam. Ans is aan het volleyballen. Ik doe weer wat concertfotografie en we ontmoeten mensen bij het filmtheater, het eten op straat, de streekmarkten en ja, waar niet eigenlijk.

Deze maand komt mijn eerste vroegpensioen. Ik wil mij zo lang mogelijk pensionado noemen. Mijn motto is toch 'Doe het gewoon!'

vrijdag 7 juni 2019

Zij doet dat gewoon!

Natuurlijk ben ik niet alleen. Ans staat al 40 jaar naast mij. Of ik naast haar. Net wanneer de één de ander het hardst nodig heeft. De beslissing om naar Friesland te gaan was niet makkelijk. We hebben alles tegen het licht gehouden, omgekeerd, opgepakt, nog een keer bekeken en dat misschien wel 7 keer. Het besluit 'we gaan' is in volle overtuiging gemaakt. Ans zegt zelfs haar baan op. Dat is wel heel stoer.

Ja, in oktober komt er een stukje vroegpensioen. Dat hebben we ingecalculeerd. Planning was toch iets van mijn vak. Dus dan kan het ook. Maar je moet het allemaal wel overbruggen. En de reserves zijn toch wel snel uitgeput. Een huis is een huis hé, je kan er op leeglopen. Maar we scharrelen alles via marktplaats en kringloop bij elkaar. 'Sneupen' heet dat hier, heerlijk.

Maar toch, we zitten elkaar soms een deel van die 24 uur per dag gewoon een beetje in de weg. Ik heb mijn dingetjes wel, schilderen, netwerken, inburgeren. Ans mist haar werk en haar collega's. We besluiten haar CV op te poetsen, er een aantal uit te printen en ze ergens neer te leggen. Niet zomaar ergens. Nee, doelgericht. Lingerie, dat moet het worden. Eventueel dames bovenmode. Niet in Workum, maar in Sneek of Franker. Leuke steden, frisse mensen en mooie winkels. Die zijn er ook in Workum hoor. Maar in je eigen dorp, lees stad, werken doe je liever niet. Sneek is gaaf, niet alleen vanwege de Sneekweek, maar ook het Theater, het Bolwerk en de leuke terrassen. En parkeren voor 2 euro per dag is ook wel een uniek aankoop punt. CV afgegeven in de leukste winkel van Friesland. Ja echt, dat lezen we later op hun facebook.

Nog even een terrasje gepikt. Een CD van Journey op de kop getikt in een echte platenzaak. Ans vindt spontaan nog 2 winkels. Zo van hier lijkt het me wel leuk. Grappig is dat er ook meteen leuke en vooral hartelijke gesprekken zijn met de verkoopsters of bedrijfsleidsters. Hier moet toch wel wat van kunnen komen. We rijden terug naar Workum en schrijven ons in bij de sportschool. Ook hard nodig want je groeit hier dicht. Bier, Berenburg en inburgeren. Zoiets.

Twee dagen later rijden we weer naar Sneek. Kennismaking. Dat was snel. Je weet er echt veel van hé. Mooi beetje ervaring hoor. Ja we hebben 2 winkels, in in Bussum en 1 in Sneek. Zou je ook in Bussum kunnen werken? Het moet niet gekker worden. Wordt het ook niet. We hebben je er graag bij. We rijden terug naar Workum in onze bejaarde Volvo. Oké, eerst nog een kleintje pils op een terras. 20 minuutjes, als de brug openstaat 23. Wat kan het ons schelen. Open Arms van Journey schalt door de speakers. Tranentrekker. En we lachen weer!




maandag 29 april 2019

Ontmoetingen

Hey, er loopt iemand in je huis!

We zaten in de binnentuin. Met vrienden. Die de hele reis naar Friesland hadden gemaakt. Voor ons. Ja het kan echt wel. Voorjaarszonnetje, biertje en gewoon genieten. Geen langsrazend verkeer. Geen laag overvliegende lowbudgetvliegers. Of toch, heel hoog. Zo'n klein wit lijntje in het stralende blauw.

Ja, er loopt hier regelmatig iemand ons huis binnen. De deur staat altijd open. De postbode, een Engelse die haar liefde vanuit Utrecht is gevolgd. Terug naar zijn Friese oerland. Zij legt keurig de post op mijn bureau. Als ik er ben even een praatje. De pakketbezorger is ook al gewend binnen te komen. Dit keer om de deurbelset te bezorgen. Een kraaiende haan zorgt nu dat we niemand meer missen.

Maar ons huis is tenslotte ook een kunsthuis. Een galerie of atelier. Toegankelijk voor iedereen. Veel te veel eigen werk aan de muur. De etalage vol met grote doeken, als je wat wil zien móet je wel naar binnen. We zitten hier direct aan de straat. Rustig straatje. Richting de markt, nog geen 100 meter verderop. Wereldplek trouwens, dat mooiste plein van Friesland. 't Merk. Oude gevels, imposante kerk, dikke toren, de Waag en een mooi voormalig stadhuis. Iedereen komt hier langs, heen en terug, nieuwsgierige Workummers, toeristen, bootjesmensen.  Tegenover ons de biologische winkel, naast ons een heerlijk klein tuincentrum en aan de andere kant de smederij. Passantenhaven om de hoek, ophaalbrug van de staande-mast-route en om de hoek wanstaltig lelijke leeuwen fontein. Kunst moet opvallen, en dat doet die fontein wel. Ik moet mijn best doen om daar overheen te komen. Heb wat nautisch werk in de drie grote raampartijen. Misschien toch beter wat billen en borsten. Maar ik hou me in. Op zondagochtend trekt er nog een stoetje Kerkfriezen langs. En af en toe een rouwstoet. Lopend, mooi traditioneel. Droevig heen en soms opgelucht en vrolijk terug.

Zo af en toe komt er iemand binnen. Oprechte belangstelling. U maakt mooi werk, nog nooit zoiets gezien, ik hou het in de gaten, ik kom terug of wat kost het, gaat u hier nog iets doen? Lessen? Workshops. Ja zeg , natuurlijk ga ik dat allemaal doen. Wat denk je zelf. Maar ik heb mijzelf er nog niet de tijd voor gegund. Eerst verkennen, inburgeren en vooral wennen. Wennen, want het is hier echt heel anders. Tijd voor een praatje is er altijd, geduldig wachten tot je aan de beurt bent bij de slager en de bakker. De verhalen aanhoren. En vragen beantwoorden. Het lijkt wel of iedereen weet wie we zijn. Die nieuwe van de Begine toch? Ravenhorst toch? Die oude theewinkel? Ja leuk hoor. We nodigen de leukste mensen maar uit om eens binnen te lopen. Dat kan nog wat worden. Ik denk er over om die ontmoetingen en verhalen te gaan opschrijven. Markante mensen genoeg;  de dikbilkoeienslager, het bezemvrouwtje, een dame die uit The Great Gatsby is weggelopen, de man van de piemelfontein, de bakker die midden in de nacht zijn brood aflevert, de groentenherder, en de spontane binnenwandelaars uit Hamburg, Denemarken, en zelfs uit Kortenhoef. Dat kunnen wel eens leuke verhaaltjes worden.

Morgen eerst maar eens naar Halfweg. Voor mijn Blue Ribbon ambassadeurswerk. Een verhaal voor een ondernemersnetwerk in de regio Kennemerland. Vertellen over de noodzaak van goed preventief onderzoek. Maar ook over onze ommezwaai en dat wij het gewoon doen. Voor minder, veel minder. Maar wel met hart en ziel.

dinsdag 5 februari 2019

De Baksteenfries

Vrijdag 31 januari 2019. We laden de Volvo en de Twingo vol. Slaapzakken. Oude dekbedden, koffiezetapparaat. Tandenborstels, werkkleding. Ook iets te eten voor de eerste dagen. Het sneeuwt en het is vies koud. Morgen naar de notaris. Huisje kopen in hartje Workum. Op avontuur in Friesland. Een soort 'Ik Vertrek'.

Vrijdag 1 februari. De sneeuw ligt er nog. Rijden lijkt geen probleem. Of wel. Want op de Diependaalse laan zie ik de laadklep van de auto van Ans omhoog staan. Ik 'zie' ook de koelkast er uit vallen en een verkeerschaos in Hilversum ontstaan. Het valt mee. Om 14.50 zijn we eigenaar van Begine 31 in Workum.  Even later betreden we de voormalige tearoom. Bloemetjesbehang en een wand volgeplakt met A4tjrs uit theemutsenmagazines. Dat gaan we dus snel aanpakken. Heel snel.

Maar eerst installeren. Auto's leeg. Koelkast op de plek en de  koffiezetter aan. Charles en Gerrit kunnen komen hoor. Aan de slag. Er is best wat werk. Kozijnen renoveren, toilet op de bovenverdieping maken en de keuken aanpassen. Dat is voor de vaklui. Ik doe de k..klusjes en het schilderwerk. En natuurlijk de regie. We komen om meteen een weekend te knallen.  Maar we komen ook moeizaam op gang. De eerste nacht is koud. Luchtbed loopt langzaam leeg en ik voel me als een kikker die aan de winterslaap begint.

De eerste ochtend worden we warm met thee koffie en een bruine boterham. Tegenover ons zit de biologische winkel. Ik sla wat gezond spul in én verantwoorde speltstroopwafels. Alleen al door die te herkauwen krijgen we het wat warmer. We komen moeizaam op gang. Het lijkt nog in de verste verte niet op klussen. De blikken van nieuwsgierige passanten leiden ook wel erg af. Toch sluiten we de dag voldaan af met zelfgemaakte soep en een pilsje.

De zondag begint met een een stoetje kerkgangers en Charles neemt meteen een snipperdag. Zijn rug kan wel wat zondagsrust gebruiken.  We gaan het stadje verkennen. Workum is vandaag stempelpost van de Winterelfstedentocht.  Fietsen langs de elf steden door de vrieskou en nevelige ochtendzon. Een Workums draaiorgel heet de helden welkom. Ik schiet wat sfeerplaatjes en stel vast dat het hier zo gek nog niet is.

Zondagmiddag nog  wat kleine pielklusjes en maandag dan echt beginnen.

Het is nu dinsdag en Charles en Gerrit hebben de boel aardig gesloopt.  Ans is naar Kortenhoef. Zij werkt deze maand nog. Ik hou me bezig met brandnetelthee zetten en kibbeling halen. En planken verwijderen, ruimte scheppen en inleven. Dit gaat wel wat worden. Toilet is gesloopt. Keuken ligt half overhoop en de troep neemt hand over hand toe. Stoelgang kan vandaag gelukkig bij de biologische winkel Gezond Gemak. Ik verzin het niet.

Ik voel me al een klein beetje Fries worden. Heb meteen de protestactie voor de zandwinning in het IJsselmeer ondertekend. Dat helpt met inburgeren. Het schijnt dat de protestgroep een baksteen door de ruiten van de woning van de wethouder heeft gegooid. Vergeet de blokkeerfries maar. De  baksteenfries is nu trending.

Ja. Dit wordt wel wat.  Je thuis voelen bij de Basken, Bretons en Sicilianen. Dan zal het bij die Friezen ook wel lukken.