Helemaal naakt?

De broer van Ans krijgt een infarct in de kleine hersenen. Het gaat goed met hem. Hij kan naar huis, op de ochtend na het overlijden van mijn lieve schoonzus. Die kreeg drie dagen daarvoor een zware bloeding in de hersenstam. Diep triest allemaal. Ongelooflijk zelfs. Mijn moeder gaat wonderwel gewoon door. Ik zelf ben nog druk bezig met de heren urologen, een radiotherapeut, de huisarts en mijzelf. Zo kan ik de maand na mijn vorige blog wel het beste samenvatten.

Gisteren keken we samen naar het TV-programma waar we onze medewerking aan hebben verleend. For one night only, he-le-maal naakt! De vele reacties doen ons goed. Vaak van mensen waar je het niet van verwacht. Van vele anderen hoor je niets. Ieder gaat door met zijn of haar eigen leven. Zo moet het ook. Doorgaan, maar steek je kop niet in het zand. Prostaatkanker, ik kan er over meepraten en weet niet hoe het verder gaat verlopen. Ben je opeens het zieke wild dat door de kudde wordt achtergelaten? Of doe je of er niets aan de hand is. Lach je alles weg, vlucht je in onnozelheid en stupide discussies, laat je je verlammen door de social media? Meer wil ik er niet over zeggen. Of toch. Mensen maken zich druk over het feit dat er geen piemel te zien was. Hou op. Ze waren helemaal naakt, ze vroegen op een leuke en soms hilarische manier om aandacht voor een goede zaak. Ja, zelf zou ik het ook zeggen. Laat zien die hap! Maar het hoeft niet. Slappe hap. Voegt niets toe. Verbeelding is goed genoeg en laat het daar bij.

Is mijn openheid storend voor vrienden en bekenden. Te confronterend. Of het gezeik zat? Misschien wel. Ik zeg dat het me niet boeit. Maar dat doet het natuurlijk wel. Ans en ik worstelen ons er door heen. De navelstreng met het Gooi is nog lang niet doorgesneden. Dat gaat ook niet gebeuren. Hoeveel vrienden zijn hier al op bezoek geweest. En hoeveel komen er nog? Soms staan ze opeens voor je neus. Net als de mensen hier. Goede nieuwe buren en verre vaste vrienden. Gewoon van alles wat. Geweldig, nieuwe Friese moederkoek. Filmtheater, kunstroute, poppodium, fitnessclub en volleybal. Fotoverslagen. Kopen bij de lokale middenstand, sneupen in de regio. Allemaal bindmiddel voor de sociale hechting.

Vandaag doen we mee aan de jaarlijkse Winterfair. De palingvisser uit Heeg komt met zijn rookoven, de biologische winkel aan de overkant heeft lekkere dingen en de hovenier naast ons heeft mooi spul, de smederij 20 meter verderop is open. Aansluitend nog veel meer moois. Workum bruist echt op dit soort dagen. Ik bruis graag mee.

Vanmiddag richten we ook het Workum's Whisky Genootschap op. Om 5 uur. Lokale wintertijd. De houtkachel gaat aan, de vers gevangen paling wordt gerookt en het atelier is open. Ik kijk uit naar alle leuke ontmoetingen, spontane gesprekken en gekke ervaringen. Zo was het hier het hele vaarseizoen. Volstrekt onbekenden. Met openhartige verhalen, oprechte belangstelling voor wat wij hier doen, hoe wij hier terecht gekomen zijn, waarom ik het doe zoals ik het gewoon doe. Je verbaast je er over. Hoeveel lotgenoten er zijn en wat een indringende en mooie verhalen er zijn. Niemand loopt er mee te koop.  Ik hoef maar iets te vertellen over mezelf. Of wat ik laat zien met een bepaald schilderij. Dan gaan de sluizen soms opeens open. Vluchtig ja. En ook heel persoonlijk. Kennelijk een goede formule. Beetje Hello Goodbey en Taxi. Steeds wil ik mijn observaties als een soort Simon Carmiggelt opschrijven. Luchtig en leuk. Het lukt me nog niet.

Ik heb me laten vertellen dat hier binnenkort de winterslaap begint. De brugwachters zitten weer thuis tot 1 april. De sluizen blijven dicht. De toerist is weg. We zijn op elkaar aangewezen. De perfecte tijd om wat workshops te geven, een paar fotowandelingen te organiseren en te schilderen.  En het schrijven op te pakken!