donderdag 24 december 2020

Soort Kerstverhaal

Twintig of 36 keer? Volgende week weet ik het. Dan spreek ik de radioloog. Op de operatieplek zit nog wat van mijn oude vriendje. Zoals dat met oude vrienden gaat. Je hoort een tijd niets en opeens zijn ze er weer. Alsof er niets is veranderd. Vierenhalf jaar en een heel klein vlekje later. Ik kom deze winter wel door dus. Zo kun je een jaar ook afsluiten en weer een nieuw jaar beginnen. Vol goede moed.

Moet opeens denken aan 2003 toen ik tussen Kerst en Oudjaarsdag op de afdeling Gynaecologie van het Tergooi Ziekenhuis kwam te liggen. Gynaecologie? Ja. Daar was nog wel een nachtzuster aan het werk. Een soort afgeschaalde zorg. Tussen een paar echt oude dames met galblaasklachen, uitgebakken niertjes of weggezakte kweekvijvers. Die lagen tegenover mij. De dame naast mij kreeg aan haar bed te horen dat het uitzichtloos was. Alleen het gordijn was dicht en de internist was niet zo goed in fluisteren. Ja, ik lag daar echt op mijn plek.

De uroloog had mij van een pinkdik probleem afgeholpen. Een stolsel, Hematurie was zijn naam, wilde mijn lichaam niet verlaten.  Pijnlijk? Ja, meer dan zelfs. Op de eerste hulp kreeg Ans het verzoek om naar het eind van de gang te gaan. Dan kon hij zich even op mij uitleven en hoefde ze niets te horen. Lekker geruststellend. Hij is de uroloog dacht ik nog, een kundige maar lompe Groninger. Het was even duwen, maar ik voelde mij bevrijd.  Mocht meteen 4 dagen naar de vrouwenvleugel. Geen jong ding te bekennen zoals ik al zei. Mijn maagdelijke ervaring met een katheter moet het zijn geweest. Elke ochtend wakker worden met 3 aardige dames om je heen. Nadruk op aardig hoor, misschien ook wel lieve dames, maar zeker niet sensueel en allerminst opwindend. Toch heb ik elke ochtend last van een opstandig lid. Door de wrijving van die nare slang, een spannende droom? Vermoedelijk. Iets anders kan het niet zijn. Wel een bemoedigend teken van echte mannelijke viriliteit. Erg lekker aanvoelen doet het helaas niet. Hopelijk zien de grootmoedertjes er niets van. Goedemorgen Henk, lekker geslapen jongen? Nee, maar zeggen waardoor het komt? Ik laat ze er niet eens naar raden. Ik voel me hier niet op mijn gemak. Wil weg.

Rond 10 uur komt de melkboer binnen. De melkboer, ergens kende ik hem nog. Een broer van een tante. Ouderling in de kerk. Ik weet nog dat hij binnen kwam vallen bij tante Jannie. Ik logeerde daar bij een vriendje. Het was de avond dat ABBA het songfestival won. Hij stond er bij te kijken, bleef verlekkerd staan. Had thuis geen TV he. Heidens. Toen ze uitgezongen waren sprak hij de legendarische woorden 'het zijn hoeren, allemaal hoeren'. Die melkboer kwam de zaal op. Zalver.

Of er nog wat te bidden was? Ja, dat was er wel. Mevrouw Galblaas en Mevrouw Levertraan lieten zich gewillig meevoeren in gebed en het afsluitende zingen van een psalm. Ik deed er eerbiedig het zwijgen toe. Wilde die kweel niet aan mijn bed. Wat ga ik hier nog meer meemaken. Wil weg hier.

Precies weet ik het niet meer. De katheter gaf mij zicht op het helderder worden van mijn afvalstoffen. Kun je er doorheen kijken? Dan mag je naar huis. Ik kijk overal doorheen, dus ik ontsloeg mijzelf al uit het ziekenhuis. De Groninger dacht daar anders over. Niet eerder naar huis dan dat alles helder is. Oké, dan wil ik niet eerder weg totdat jij zegt waar ik dit aan heb te danken. Scans en scopies, geen uitslag. Niersteentje misschien of toch een gevolg van een blaasonderzoek. Maar verklaarbaar? Nee. Toch weer een ochtend met een krap zittende slang en Goedemorgen Henk, lekker geslapen? Ik druk de boel in positie tot het weer acceptabel aanvoelt.

De vrouwenafdeling begint te wennen. Eigenlijk wel zo leuk. Zo denkt een oude man er ook over. Volledig de weg kwijt schuifelt er een baas in badjas de kamer op. Rond zijn sloffen hangt een spoortje stofnesten. Schuifelt dus al een tijdje zo rond. In de gang hoor ik verderop een verpleegster roepen. Meneer Blaas, dat is de vrouwenafdeling! U moet een kamer verder zijn. Een flauwe glimlach verschijnt op zijn grauwe ingevallen gelaat. Ook bij mij. Hij heeft óók een katheter. Loshangend uit zijn oudeheer sleept hij zijn plaszak over de stoffige vloer. Half metertje achter hem aan. Hij trapt er nog net niet op. Hier zou je voor moeten bidden bedenk ik mij. Zo wil ik niet worden. Ik wil hier weg.

De volgende ochtend kan ik naar huis, lekker Oud en Nieuw vieren. Hoe het al die mensen is vergaan? Geen idee. Het leven is zo vluchtig. Nu ook, je ontmoet nieuwe mensen, oude bekenden, familie. Het is maar even. Lieve mensen om ons heen zijn weer weggevallen, zomaar, opeens, doodziek of door COVID. Zorg dat het leuk is. Zorg dat het fijn is. Blijf! Blijf gezond. 

Fijne Kerst.



dinsdag 27 oktober 2020

Wachten.

 Zometeen een PSMA Petscan. voorbereidingstijd ruim 3 uur. Lekker lang in de wachtruimte tussen de mondkapjes. Ik realiseer mij dat ik nooit meer iets heb verteld sinds de twijfel over de nabehandeling. Vorig najaar sloeg de twijfel toe. Nabehandelen of niet. Het werd 'niet'. Goede huisarts , goed gesprek en een goede keus. Voorlopig niets doen. En zeker niets kapot maken. Andere uroloog in MCL. Helder communicerende kerel. Nu is die PSA waarde gegroeid naar 0,2 en kan er gemeten worden. Dat is het verhaal. 

En dat gebeurt vandaag. Drieenhalf uur wachten. Tijd genoeg om wat te schrijven. En om te wachten. Op de radioactieve contrastvloeistof die zich gaat hechten aan de prostaatcellen. Net ingespoten. Ergens in mijn logge lijf zit nog wat. Als die rakkers zijn opgespoord zullen ze bestreden worden. Hoe dat verder gaat hoor ik volgende week. Best weer spannend.

En ik ben 4 jaar verder sinds de operatie, al een heel klein beetje Fries en laatbloeikunstenaar. Ons kunsthuis in Workum bevalt geweldig. Ik kan er lekker mijzelf zijn, gekke dingen maken en interessante mensen ontvangen. Het blijft idioot om te ervaren dat mensen mijn schilderwerk zo waarderen. Ik weet heus wel dat ik het daar voor doe, maar dat het dan zo bevalt dat ze het mee willen nemen? Ik kan er niet aan wennen. Maar wordt er wel uitgelaten en vrolijk van. Zo is er al werk verhuisd naar Frankrijk, Luxemburg, Duitsland en zelfs een Rus moest en zou iets hebben.  

Die schilderijen zijn nu allemaal verzameld in een overzichtsboek. Een boek vol plaatjes en kleine verhaaltjes met achtergrondinformatie en anekdotes. Bijna 100 pagina's met ruim 80 schilderijen op mooi fotopapier. Luchtig en vrolijk.  In een oplage van 25 stuks. Niet de bundel met verhalen die ik voor ogen heb. Die komt er ook wel. Maar dit wilde ik eerst. Een overzicht van 5 jaar HNK/R ART.

Ondertussen lig ik nog te nippen aan een halve liter johannesbroodpitmeeldrank. Om de misselijkheid te beperken. Nog anderhalf uur tijd doden. En dan scannen. 

Hoe of wat het ook wordt, we gaan door. Er is nog een non die klaargemaakt moet worden. Klinkt seksistisch en is het niet. Gaat gewoon om een beeld dat als trekpleister voor het atelier komt te staan. Dan is er nog het beeld dat op de rotonde moet verrijzen. En er gaat weer geschilderd worden deze winter. Die zal lang worden.