donderdag 11 augustus 2016

Nieuwe ronde.

Zei ik de vorige keer dat de kanker mijn lichaam heeft verlaten? Ja. Dat zei ik. Vanmiddag met Ans naar de uroloog geweest. Had nog wel wat vragen over fietsen, autorijden, sporten, tuinieren en geslachtsverkeer. Volgorde is niet belangrijk, maar de intensiteit wel. Dus wanneer mag ik weer vol gas? Houdt me bezig, zeker nu het herstel steeds beter gaat. Ik wil weer aan de gang! Is er toch nog opeens een domper. Die komt even aan. Snijvlak? Schoon? Dat zou wel moeten, maar is niet zo. Er zit nog wat, dus dat wordt nabehandelen. Hoe dat er uit ziet is nog niet te bepalen. Eerst dit genezen. Dan weer meten. Want dat is weten. Begin september gaan we verder. Dat gevecht gaan we aan. Vol goede moed. Ik heb genoeg afleiding en kan daar best veel in kwijt en het inspireert enorm! De fotografie lag even stil, maar er komt wel weer wat aan binnenkort. Ik heb 2 opdrachten voor grote schilderijen. Dat zijn best spektakelstukken. In mijn hoofd heb ik ze al gemaakt. Verder de muziek natuurlijk. 1 oktober het Airport Blues Festival bij vliegveld Hilversum.  Dat vergt nog wat voorbereiding! Sponsors zoeken en promotie. En natuurlijk ook de begeleiding van Blues Dog & Friends.  Die staan in de finale van de Dutch Blues Challenge. Heel spannend allemaal. En wat te denken van het 5 jarig lustrum van de Meer fun aan het water sessions.  In september maar eens een leuk feestje van maken. Als alles achter de rug is nog een Bretonse whiskyproeverij organiseren. En dan met Ans nog maar een weekje naar de zon. Daar kan je maar zin in hebben.

vrijdag 5 augustus 2016

Zwembandjes.

Je kan er op zitten. Ja, je kan er mee drijven. Je kan 'm op je hoofd zetten. Ik kies voor dat laatste. Voel me opgelucht en toch ook weer niet. Voel me als een vergiet. Ik lek lekker en dat is niet zo heel fijn. Gelukkig zie je er niets van. Of het zou die zachte bobbel moeten zijn die zich aftekent in mijn strak gesneden ondergoed. Het went snel. Te snel. Hoop er nog sneller weer vanaf te zijn.  Het is nu 10 dagen geleden dat de kanker mijn lichaam heeft verlaten. Dat is prettig, meer dan prettig. Maar wat was het daarna een gehannes zeg. Ik wens het niemand toe. Maar kan ook niet zeggen dat ik het er graag voor over had. Je gaat fit het ziekenhuis in en je komt er uit alsof je door de shredder bent getrokken. Opeens zijn hele vanzelfsprekende activiteiten onmetelijk intensieve handelingen geworden. Puffend en heigend werk ik aan mijn herstel. Veel drinken is een essentieel onderdeel en draagt bij aan een heldere sapstroom. Ik drink gelukkig graag. Maar helder werd het nooit.Vanochtend stond de verwijdering van de katheter op het programma. Ik had daar nog mijn sterke twijfels bij. En de uroloog ook. Maar uiteindelijk ben ik verlost van mijn 'buitenblaas'. Wat een opluchting.  Het doet wat met je. Ik ben er nog niet maar deze fase komen we ook door. En had ik al gezegd dat alle kaarten, berichten, telefoontjes en bezoeken mij ook tot grote steun zijn? Nou, dat zijn ze hoor!