vrijdag 12 februari 2021

Schaatsen kan altijd nog.

Zou ik de eerste zijn die zijn  schaatsen pakt? 20 jaar geleden zeker. 10 jaar geleden ook nog wel. Nu zou ik het even aankijken. Is het ijs spiegelend zwart, is het niet te druk, is er geen snijdende wind? Maar ik zou wel gaan. Liefst tegen het vallen van de avond. Camera mee,  lekker een rondje doen. En af en toe een fotomoment. Ook om even te rusten en de rug te rechten. 

Nu we in Workum wonen moet ik denken aan een gesprekje met de buurman, een week of drie geleden. Je zal meemaken dat die strenge winter nu wel komt en dat de elfstedentocht gereden kan worden. En dat die dan niet door kan gaan.

Nou. Die gaat niet door. Teleurstelling en acceptatie. Zo voel ik mij nu ook. Na 6 weken radiotherapie.  En prachtig winterweer, overal natuurijs, sneeuw en veel vrolijke mensen. Kan even niet meedoen. Gezeik weer. Na 1 week al last met pissen. Na 2 weken niet meer pissen. En nu al 4 weken in een zak pissen. Katheter dus. En daarmee kun je wel het ijs op maar schaatsen met een bevroren zak is lastig. Denk ik. Ga het niet eens proberen. Wat het ook lastig maakt is die slang vanuit  de blaas. Door je jongeheer. Extra strak met deze kou. Een goede schaatshouding zit er dan niet in. En ik ben een ijdele schaatser. Het moet er in ieder geval goed uitzien. Wat een atleet! Wat een mooie slag. Oehs en ahhs van de mensen die je soepel passeert. Eventjes maar. Om te verhullen dat ik geen lange afstandsrijder ben!

Als het er kak uitziet is het ook kak. En dat is meteen het volgende dingetje. Dat bestralen maakt meer kapot dan je lief is. Extra aandrang, plotselinge blaaskrampen opvangen. En dat dan tegelijkertijd. Nee, dat zou maar rare taferelen opleveren op de ijsbaan. Persweeën en pootje over? Gaat niet samen. Dus dit jaar voor mij geen ijspret. 

Dan zou ik kunnen gaan wandelen en struinen in de natuur. Bedacht ik mij. Ja, graag. Een bevroren waddenzee, uitzonderlijk mooie luchten, straks nog wat kruiend ijs. Geweldig. Dat kan ik nog proberen. Even een ritje naar de Zwarte Haan of Moddergat. Met Ans als mijn chauffeur. Maar het is mij nu gewoon teveel. Ik mocht van haar niet meer zelf naar Leeuwarden heen en weer rijden. Met mijn krampaanvallen. Ging ik de eerste weken vol goede moed op pad, nu is dat wel wat minder. 

De winterse sfeer waar ik in mijn vorige blog hoopvol over sprak. Die is er gekomen. Op facebook deel ik elke dag een dagfoto. Album vijfendertig heb ik die genoemd. Onderweg gemaakte snapshots. Gewoon, van iets wat mij die dag bekoort. Rijden er een stukje voor om. Vandaag een ijsbaantje in Tzum, met kinderen van de lagere school. Even langs de baan gelopen. Krijg ik weer die enorme blaaskramp. Ohh, je weet niet wat dat is. Houden zo. Alsof je eikel er af geschroefd wordt, zonder verdoving.  Doorlopen, net doen of er niks aan de hand is.  Foto snel gemaakt, de auto in en naar huis. Voor een echte koffie. En een uurtje rust.

Nog anderhalve week, dan heeft de bestraling haar werk gedaan en is dat ene plekje weggewerkt. Daar is het allemaal om te doen.  Dan nog 3 weken herstellen. Het voorjaar in. 

Schaatsen kan altijd nog.



13 opmerkingen:

  1. Een mooi verhaal over een minder mooi probleem. Zo mooi Henk dat je het niet mooier of slechter maakt dan het is. Heel knap hoe je hier mee omgaat. En zoals je al zij schaatsen kan altijd nog. Nu snel beter worden en mooie voorjaars foto’s maken. Heel veel sterkte ook voor Ans. Groeten uit een koud Kortenhoef.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Komt wel goed schatje... het gaat nog een keer vriezen 😉

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Henk, wat weet je het weer goed te verwoorden, respect! Sterkte voor jullie beiden.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je Jan Willem, het is even doorbijten en de vooruitzichten zijn goed . Dus het komt goed!

      Verwijderen
  4. Bewonderenswaardig hoe je recht voor je raap taal met zoveel gevoel en emotie kunt hanteren en zo eerlijk en kwetsbaar beschrijft wat je doormaakt.. Henk je bent een vechter en optimist. Blijf knokken en uitzien naar betere tijden. Je bent een mooi mens! Gr. Theo

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mooie tijden komen er weer aan en schrijven op gevoel is waar ik mij thuis in voel. Dank Theo

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Henk je bent een kampioen zonder ijs... kop op man, tot nu toe ging het goed, nu even niet, maar, komt ook weer goed. Fijn dat je ook je mindere dagen kan delen want gedeelde smart is halve smart... wij smarten mee ... hoop dat dat een beetje helpt. Nog even volhouden man, het radiotherapie einde is in zicht, nog ff doorbijten. Vraag Ans om je namens mij een hele dikke knuf te geven. Groet en knuf dus, Ingrid

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Fijn! ze zal dat verzoek graag inwilligen🥰

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Beste Henk, ik lees je blog nu pas en je weet me weer te raken. Ik heb een grote bewondering voor je doorzettingsvermogen, Openheid en Positivisme Henk! Just Keep Going!

    BeantwoordenVerwijderen