maandag 29 april 2019

Ontmoetingen

Hey, er loopt iemand in je huis!

We zaten in de binnentuin. Met vrienden. Die de hele reis naar Friesland hadden gemaakt. Voor ons. Ja het kan echt wel. Voorjaarszonnetje, biertje en gewoon genieten. Geen langsrazend verkeer. Geen laag overvliegende lowbudgetvliegers. Of toch, heel hoog. Zo'n klein wit lijntje in het stralende blauw.

Ja, er loopt hier regelmatig iemand ons huis binnen. De deur staat altijd open. De postbode, een Engelse die haar liefde vanuit Utrecht is gevolgd. Terug naar zijn Friese oerland. Zij legt keurig de post op mijn bureau. Als ik er ben even een praatje. De pakketbezorger is ook al gewend binnen te komen. Dit keer om de deurbelset te bezorgen. Een kraaiende haan zorgt nu dat we niemand meer missen.

Maar ons huis is tenslotte ook een kunsthuis. Een galerie of atelier. Toegankelijk voor iedereen. Veel te veel eigen werk aan de muur. De etalage vol met grote doeken, als je wat wil zien móet je wel naar binnen. We zitten hier direct aan de straat. Rustig straatje. Richting de markt, nog geen 100 meter verderop. Wereldplek trouwens, dat mooiste plein van Friesland. 't Merk. Oude gevels, imposante kerk, dikke toren, de Waag en een mooi voormalig stadhuis. Iedereen komt hier langs, heen en terug, nieuwsgierige Workummers, toeristen, bootjesmensen.  Tegenover ons de biologische winkel, naast ons een heerlijk klein tuincentrum en aan de andere kant de smederij. Passantenhaven om de hoek, ophaalbrug van de staande-mast-route en om de hoek wanstaltig lelijke leeuwen fontein. Kunst moet opvallen, en dat doet die fontein wel. Ik moet mijn best doen om daar overheen te komen. Heb wat nautisch werk in de drie grote raampartijen. Misschien toch beter wat billen en borsten. Maar ik hou me in. Op zondagochtend trekt er nog een stoetje Kerkfriezen langs. En af en toe een rouwstoet. Lopend, mooi traditioneel. Droevig heen en soms opgelucht en vrolijk terug.

Zo af en toe komt er iemand binnen. Oprechte belangstelling. U maakt mooi werk, nog nooit zoiets gezien, ik hou het in de gaten, ik kom terug of wat kost het, gaat u hier nog iets doen? Lessen? Workshops. Ja zeg , natuurlijk ga ik dat allemaal doen. Wat denk je zelf. Maar ik heb mijzelf er nog niet de tijd voor gegund. Eerst verkennen, inburgeren en vooral wennen. Wennen, want het is hier echt heel anders. Tijd voor een praatje is er altijd, geduldig wachten tot je aan de beurt bent bij de slager en de bakker. De verhalen aanhoren. En vragen beantwoorden. Het lijkt wel of iedereen weet wie we zijn. Die nieuwe van de Begine toch? Ravenhorst toch? Die oude theewinkel? Ja leuk hoor. We nodigen de leukste mensen maar uit om eens binnen te lopen. Dat kan nog wat worden. Ik denk er over om die ontmoetingen en verhalen te gaan opschrijven. Markante mensen genoeg;  de dikbilkoeienslager, het bezemvrouwtje, een dame die uit The Great Gatsby is weggelopen, de man van de piemelfontein, de bakker die midden in de nacht zijn brood aflevert, de groentenherder, en de spontane binnenwandelaars uit Hamburg, Denemarken, en zelfs uit Kortenhoef. Dat kunnen wel eens leuke verhaaltjes worden.

Morgen eerst maar eens naar Halfweg. Voor mijn Blue Ribbon ambassadeurswerk. Een verhaal voor een ondernemersnetwerk in de regio Kennemerland. Vertellen over de noodzaak van goed preventief onderzoek. Maar ook over onze ommezwaai en dat wij het gewoon doen. Voor minder, veel minder. Maar wel met hart en ziel.

6 opmerkingen: