Een column die er niet kwam.

Recent werd ik benaderd om een column te gaan schrijven voor het kwartaalblad van een prostaatkanker gerelateerde stichting.  Mijn directe en staccato stijl bleek voor de redactie te veel van het goede te zijn. Dus komt het verhaal in mijn knapzak.

Een eerste column. De stemming zit er goed in. Ik ben genezen van mijn prostaatkanker. Ja, die van mij. Want elke prostaatkanker is anders. Ik weet dat sinds een jaar of twee. Blijk namelijk in een rijtje van drie te wonen. Drie buurmannen, ieder met zijn eigen zeikverhaal. Ik schrijf mijn zeikverhalen op in een blog, mijn ‘Knapzak’. Het blad VROUW heeft er een artikel aan gewijd. Als je er openhartig over bent maak je wel wat mee. Het wordt gewaardeerd. Niet iedereen zal het openlijk zeggen, maar maanden later krijg ik nog toegefluisterd dat het zo knap is wat ik doe. Maar wat is er knap aan? Ik praat openhartig. Schaam mij nergens voor en het helpt anderen. Voorbeelden genoeg van mannen die met mij hun zeikverhaal delen. Of hun partners. Die reageren veel vaker op mijn publicaties. Ik ben er genadig van af gekomen. Een simpele routine controle.
Hoge bloeddruk en een opmerking over verslappen van mijn erelid. De huisarts stuurde mij op PSA onderzoek. Bleek foute boel. Maakte mezelf gek met inlezen. Visioenen van de broek zeiknat tot nooit meer een stijve. Dat zou wappen worden. Wappen? Ja wippen met een slappe. Al snel kon ik er positief in staan. Droog houden kun je leren en hulpmiddelen genoeg voor een prettig sexleven. Ik zag ook voordelen. Droog klaarkomen, geen gedoe met duizendingendoekjes. Met een maand of drie was de prostaat mijn lichaam uitgepeuterd. Ik herstelde snel, voelde mij even alsof ik overlopen was door een kudde mustangs. Met 6 weken weer in de sportschool. Nooit enig moment incontinent geweest. En met een pilletje voor het steigeren snel weer sexueel actief. Solosexoefeningen en ongekend intiem met mijn lieve vrouw. Gewaarwordingen. Anders. Soms intenser. Ik was er bovenop. Dacht ik. Maar iets bleek niet goed te gaan. Eindigde met een volle blaas op de spoedeisende hulp. Dichtgegroeid wondgebied, een kwelling. Met een shot ketamine als prettige ondersteuning wist de uroloog de buis hardhandig open te krijgen. Sindsdien? Zelfkatheterisatie. Levenslang, het went. Begin het bijna lekker te vinden. Het staat niets in de weg. Fysiek wel minder dan voor de operatie. Dat is mijn nieuwe 100%. Ja, ben er genadig van af gekomen. Dat is niet iedereen gegeven. Laat onderkend? Of te lang doorgelopen,  heel veel pech? Daarom , praat er over. met je partner, je kinderen en iedereen die je dierbaar is. Er is veel mogelijk als je er op tijd bij bent.