Dingen laten gebeuren!

Dingen laten gebeuren, make things happen, het klinkt zo makkelijk. En toch kan het. Onder het motto 'doe het gewoon' ben ik na mijn ontslag op latere leeftijd dingen gaan doen. Veel dingen. Dingen die ik leuk vind. Muziek, fotografie en een tijd later ook schilderen. Niet het huis, zoals elke werkloze wordt verwacht te doen, maar auto's, gitaren en blote vrouwen. Mannendingen. Dat begint nu op te vallen, mensen komen naar me toe, vragen dingen, willen dingen, zeggen dingen. Ik vind dat mooi. Ik vind dat fantastisch. Maar hoe gaan die dingen?

Laatst kreeg ik een verzoek. Kom jij een keer je verhaal vertellen voor onze businessclub? Wat jij doet is zo inspirerend! Kun je meteen een expositie er bij doen. Het leek mij wel wat. Sterker, dit is wat ik wil en kan. Maar hoe weet hij dat nou? Facebook en Instagram natuurlijk. Ik pomp het vol met foto's, evenementen en schilderwerk. En dat is best veel. En met een irritante regelmaat. Oké, ik weet het. Soms te veel. Maar met een doel. |Zeker, een doel voor mijzelf, maar toch ook om anderen te betrekken in mijn drang naar creëren. Van kansen, van mogelijkheden, van mooie beelden, van leuke evenementen. Kortom, van positiviteit, van openhartigheid, van liefde.

Terug naar die lezing. Moest ik weer plaatsnemen in de achtbaan, de rit die ik gemaakt heb herbeleven. En nog steeds maak. Diepe dalen, zwaar weer. Daar kun je niet mee aankomen. Maar het is er wel geweest. Successen, maar niet opscheppen. Maar ze zijn er wel. Gek, welnee. Vertel het gewoon. Eerlijk. 3 jaar geleden boventallig, zonder werk, ontslagvergoeding. Henk, ga leuke dingen doen. Ik ging leuke dingen doen. Een terreinauto, fotograferen, muziekevenementen organiseren, een bluesband begeleiden. Leuk zeker, voldoening meer dan genoeg. Maar een toekomst? Volop crisis en John de Wolf die voor mijn doelgroep op moet komen. Ik zag het niet gebeuren. Dus terug naar af. Het diploma halen waar ik mee terug kon in het pensioenadviesvak. Pittig, en gehaald! Via een tip van een oud collega kwam ik aan het werk. Best bijzonder. Ik mocht mezelf in een Citroen Cactus proppen en het land weer door. Was zoals vanouds weer overal welkom. Op persoonlijke titel, niet omdat die nieuwe werkgever  nu zo'n fraaie reputatie had. Maar ik zat weer in de ratrace. Van daaruit verder bouwen aan een zekere toekomst. Het werd anders.

Na drie weken hoorde ik dat ik prostaatkanker had. Op de dag dat nummer 14 overleed. Johan redde het niet. Maar mijn geval was goed te behandelen. Van de WW in de ziektewet, we leven in een mooi land. Ik sta er nog en doe weer leuke dingen. Anders dan voorheen, vermoeider vaak. Pissen is anders geworden. De boel doorprikken. Een hobby zal het niet worden. De seks is ook anders. Maar daar zijn pillen voor. Die hobby blijft. Ik hoor het mezelf zeggen. Voor ruim 25 mannen en vrouwen. Beetje gene, toch wel. Dit moet in mijn verhaal, maar doseren Henk en niet te zwaar maken. Vertel maar over de revalidatie en het schilderen. Henk, kun jij voor mij een schilderij maken? Die Ford Mustang  uit 'Gone in 60 seconds' met Nicolas Cage? Ja, dat denk ik wel. Het werd groot, het duurde weken, het was therapeutisch en het werd mooi. Het was mijn zevende schilderij. Het leverde nieuwe volgers op. En het inspireerde mij tot meer. Nooit geschilderd en opeens in een jaar een huis vol. Daar moet ik wat mee. Daar moet je wat mee. Exposeren? Ja, exposeren, maar wie kent mij, vraagt mij, wil mij? Een facebookoproep. Wie heeft er ruimte? Ja hoor, ik heb wel een zaaltje. Mag je een weekend gebruiken. Hoppa, dat is kicken. Whiskyproeverij op de vrijdag. Schilderijen ophangen voor de zaterdag en zondag. Het werd een daverend succes. Lokale pers dook er op en de week na de expo kreeg ik het verzoek om in de zomermaanden te exposeren bij een groot financieel adviesbureau. Dezelfde week nog een verzoek om in het najaar te hangen in een regionaal bekend staand restaurant. Wat gebeurt er allemaal? Vanaf mei mag ik zelfs een te huur staand winkelpand in Bussum betrekken. Als atelier, studio en galerie. Ik creëer mijn eigen Pop-up-Expo. Maandelijks op de eerste zaterdag een instuif. Er komen mensen. Inspirerende en verrassende ontmoetingen. Ze zeggen fan te zijn. Overtuigen mij ervan om mijzelf kunstenaar te noemen. Ik noem mijzelf maar beeldend kunstenmaker. En Storyteller. Bevalt me beter.

In die lezing ben ik omringd door een 11-tal schilderijen. Ik pak er eentje uit en vertel mijn verhaal. Het verhaal van Alexander Supertramp uit de film 'Into the Wild'. Hij had een doel en bereikte het. Via vele omzwervingen. Mooie en bizarre ontmoetingen met wildvreemden. Ik zie parallellen met mijn reis. Het doel is er. De bestemming ook. Het gaat niet altijd zoals ik wil. Het gaat wel zoals het kan.  Er zal nog veel tegenzitten, er zal nog veel gebeuren. Ook veel moois. 'Laten gebeuren'. Ik geloof er in. Ik kan sinds mijn ontslag en ziekte zeggen dat er maandelijks ruim honderd mensen meegenieten van de 'Meer fun aan het water sessions', dat een band die voor het eerst live ging spelen twee keer een stampvol muziekcafé in De Vorstin had. Dat er een Tribute Night georganiseerd kon worden waar bijna 500 mensen op af kwamen, dat veel van mijn fotowerk wordt gebruikt door muzikanten, dat ruim 100 mensen mijn expositie bezochten, dat een schilderij van mij kwam te hangen op een plek waar tot dat moment een echte Aat Veldhoen hing, dat ik een bijdrage heb geleverd aan 'Passie pensioneert nooit'. Maar ook dat de prostaatkankerstichting mijn blog deelt en dat de redactie van VROUW mijn verhaal optekent. Ons verhaal, want zonder mijn soulmate en levenspartner Ans kan ik het niet. Maar dat komt 4 november bij 1,3 miljoen mensen te liggen! Dat je het vast weet.