De reisgenoot.

Opeens weet je het. De operatie.  Eén telefoontje is genoeg om je weer even nerveus te maken. "Op 26 juli wordt u om 11 uur verwacht. Nuchter." Nu wordt van mij verwacht overal nuchter te verschijnen, maar dit is toch anders. De komende week nog veel te doen dus. Tuin, foto's van de vakantie en de claim bij de reisverzekering. De vakantie hebben we net achter de rug. Volgens planning zijn we eerst weggeweest om de geest op te ruimen. Daarna zou de chirurg met vakantie gaan en kon het maar zo september worden. Nu is het opeens nog maar een week. Maar dat is prima. We hebben een lekkere vakantie gehad en van alles en elkaar genoten.  Loslaten en nergens aan denken. Je probleem thuislaten heet dat. Uiteindelijk is die kleine klotetumor toch meegeweest naar Bretagne. Had nog ergens een plekje gevonden in mijn bagage.  En ik had nog wel zo mijn best gedaan om de klerelijer thuis te laten. Je weet natuurlijk dat je bij thuiskomst weer door hem verwelkomd gaat worden. Je houdt jezelf dus maar gewoon voor de gek. Hij was niet lastig hoor. Hield zich rustig. Stak af en toe de kop op. En dook weer weg als we een terrasje pikten, een straf wandelingetje maakten, of mosselen en oesters naar binnen lieten glijden. Hij gedroeg zich netjes. Maar je wilt toch van de zaadregelneef af. En alles is geoorloofd. Dus afschudden in Bretagne dan maar. Maar zo'n kankerpit misleiden lukt gewoon niet. Frans spreken, opgaan in de omgeving en andere eet en drinkgewoontes. Autopech en inzet van 2 verschillende vervangende vervoermiddelen, het kreng heeft me gewoon door. Is gewoon meegekomen naar huis. Dus nu moet ie er ook maar zo snel mogelijk uit. Niet kwaadschiks maar goedschiks. De uroloog weet wat hem te doen staat. Ik laat het nu maar gebeuren en hoop weer snel het mannetje te zijn. Spannend is het zeker. De vooruitzichten zijn goed en Ans en ik hebben er alle vertrouwen in.  Ik zal hem niet missen, adieu kleine reisgenoot.