Nul is prachtig

Het hagelt, het waait flink, het is koud en ik vind het best kakweer. Het is een dag na Pasen en een week na de parlementaire soap. Ook een week na het overlijden van Bibian Mentel. Zij zat nog in Langs de Lijn en vertelde over het verzamelen van mooie herinneringen. Goede tip. Wij waren op weg naar Hargen. Uitwaaien aan het strand. Conditie weer opbouwen. Onzekerheden weg laten stuiven. Prachtige vrouw die er van de week opeens niet meer was. Daar denk je wel eens aan. Er niet meer zijn. Vandaag belde de radioloog. De waarde is nul. Hoe het ging met mij. Ja, goed. Alles werkt weer naar behoren. Gewoon weer baas over eigen blaas. Paar dingetjes worden nooit meer als vanouds. Daar leef ik al een jaar of 5 mee. Best te doen. 

Vandaag vind ik nul het mooiste getal. Toen ik 18 was ook. Voetbalde het eerste seizoen bij de senioren van VV Altius. Mooie club. Mijn talent was niet groot. Ga maar in de spits. Nee, toch maar linksbuiten. Of liever half. Het werd uiteindelijk linksback. Je kon mij de bal best aanspelen. Ik beheerste het 1 keer raken echt fantastisch. Die hete bitterbal was ik liever kwijt dan rijk. Dus doorrr die bal. Maar pret hadden we zeker met ons vermaarde vijfde. Het tweede seniorenseizoen mochten we rugnummers op onze shirts. Dat regelde je zelf. Omdat ik echt niet wist waar ik ging spelen kocht ik nummer 0. Moet daar geen 1 bij? Neen meneer, ik ben de spelverdeler niet! Het shirt met nummer 0, heb er nog jaren in gespeeld.

Nu kon de scheidsrechter mij tenminste tot de orde roepen. In het nummerloze tijdperk beging ik een overtreding en de amateur Frans Derks riep mij bij zich. Nooit meer doen. Anders ga je er af. Naam? Piet Konijn. Hij schreef het op. Na de match kwam de teamleider vragen wat ik nu weer uitgespookt had. Het werd niet gewaardeerd. Kosste me 25 gulden. Een dubbel LP. Of 2 meter bier.

Nul dus. Ik hoop er nog jaren mee te leven.

.... dan heb je nog niets!

Het is zaterdag, ik sta met een emmer klaar bij de voordeur. Oude handdoek er over heen. Ik kijk schichtig om mij heen. Het is rustig op straat. Het is maar 15 meter. Dat moet ongezien lukken. Net als ik de sleutel in het slot draai fiets er iemand langs. Koeie. Koeiemoan terug. Ik schiet naar binnen bij een paar van onze lieve buurtjes. De honden slaan niet aan. Er is niemand thuis. Ik ledig de emmer. De opbrengst van de afgelopen nacht.  Keurig netjes in het toilet. Laat het netjes achter en loop nonchalant zwaaiend met de emmer weer terug. Opgelucht.

Het is zaterdag! 3 dagen na de laatste bestraling. 1 dag na de uitvaart van Betty. Betty kwam met een grote glimlach in het leven van mijn broer. Nog net geen 3 jaar geleden. Betty overleed vorige week. Gisteren was de uitvaart. Het was prachtig. Echt prachtig! Molukkers en kaaskoppen bij elkaar. Het werd een lange dag. Ik kon er bij zijn dankzij 6 pilletjes. Om de snijdende blaaskrampen op te vangen. Maar wat zeur ik. Betty klaagde nooit, helemaal nooit.

Het is zaterdag. 3 dagen nadat ik de rioolontstopper heb gebeld. Probleem. Wat ik wegbreng loopt niet goed weg. De ontstopper krijgt het niet voor elkaar. Komt de bocht niet om. Roept zijn hulptroepen in. Die komen donderdag. Man met frees en camera. De krochten in. Hulptroep krijgt het ook niet los. Freest wat met de grote frees en komt al snel terug. Groot probleem. Gat in de afvoer. Onduidelijk is of zij de oorzaak zijn. Of ik. Maar dat is niet aannemelijk. Ik hou het smeuïg.  Moet wel want door de bestraling heb ik het niet makkelijk met de stoelgang.

Het is zaterdag en 2 dagen nadat meneer ontstopper is vertrokken. Dinsdag kan er iemand komen om te kijken naar een oplossing. Ik zie het probleem groter en groter worden. Opengebroken vloeren en leeglopende rekeningen.

Voel me doodongelukking met mijn eigen sores. Die behandeling eindigt als de teller op 35 staat. Maar dan is de verwonding ook maximaal. Herstellen is het motto. Maar de zwevende pot ligt achteloos op de grond. Boven mag ik alleen het natte werk doen. Om stapelen te voorkomen. Rustig blijven. Vrijdag de uitvaart, dan weekend en ondertussen een faciliteit regelen. Een dixie bij de voordeur is geen optie als je direct aan de straat woont. Goedemorgen Henk, altijd zo luidruchtig? Heb je genoeg papier? Kan het een beetje minder?  Nee, ik bel de lieve buurtjes. Geen punt jongen. Hier heb je de sleutel. Kom maar wanneer het komt.

Ik ben nu keihard geconfronteerd met de worden van mijn opa. Ik was nog een puber en droomde van mooie auto's en grote huizen. Ja, dat is allemaal wel leuk Henkie, maar als je niet piezen kan heb je nog niks.

Schaatsen kan altijd nog.

Zou ik de eerste zijn die zijn  schaatsen pakt? 20 jaar geleden zeker. 10 jaar geleden ook nog wel. Nu zou ik het even aankijken. Is het ijs spiegelend zwart, is het niet te druk, is er geen snijdende wind? Maar ik zou wel gaan. Liefst tegen het vallen van de avond. Camera mee,  lekker een rondje doen. En af en toe een fotomoment. Ook om even te rusten en de rug te rechten. 

Nu we in Workum wonen moet ik denken aan een gesprekje met de buurman, een week of drie geleden. Je zal meemaken dat die strenge winter nu wel komt en dat de elfstedentocht gereden kan worden. En dat die dan niet door kan gaan.

Nou. Die gaat niet door. Teleurstelling en acceptatie. Zo voel ik mij nu ook. Na 6 weken radiotherapie.  En prachtig winterweer, overal natuurijs, sneeuw en veel vrolijke mensen. Kan even niet meedoen. Gezeik weer. Na 1 week al last met pissen. Na 2 weken niet meer pissen. En nu al 4 weken in een zak pissen. Katheter dus. En daarmee kun je wel het ijs op maar schaatsen met een bevroren zak is lastig. Denk ik. Ga het niet eens proberen. Wat het ook lastig maakt is die slang vanuit  de blaas. Door je jongeheer. Extra strak met deze kou. Een goede schaatshouding zit er dan niet in. En ik ben een ijdele schaatser. Het moet er in ieder geval goed uitzien. Wat een atleet! Wat een mooie slag. Oehs en ahhs van de mensen die je soepel passeert. Eventjes maar. Om te verhullen dat ik geen lange afstandsrijder ben!

Als het er kak uitziet is het ook kak. En dat is meteen het volgende dingetje. Dat bestralen maakt meer kapot dan je lief is. Extra aandrang, plotselinge blaaskrampen opvangen. En dat dan tegelijkertijd. Nee, dat zou maar rare taferelen opleveren op de ijsbaan. Persweeën en pootje over? Gaat niet samen. Dus dit jaar voor mij geen ijspret. 

Dan zou ik kunnen gaan wandelen en struinen in de natuur. Bedacht ik mij. Ja, graag. Een bevroren waddenzee, uitzonderlijk mooie luchten, straks nog wat kruiend ijs. Geweldig. Dat kan ik nog proberen. Even een ritje naar de Zwarte Haan of Moddergat. Met Ans als mijn chauffeur. Maar het is mij nu gewoon teveel. Ik mocht van haar niet meer zelf naar Leeuwarden heen en weer rijden. Met mijn krampaanvallen. Ging ik de eerste weken vol goede moed op pad, nu is dat wel wat minder. 

De winterse sfeer waar ik in mijn vorige blog hoopvol over sprak. Die is er gekomen. Op facebook deel ik elke dag een dagfoto. Album vijfendertig heb ik die genoemd. Onderweg gemaakte snapshots. Gewoon, van iets wat mij die dag bekoort. Rijden er een stukje voor om. Vandaag een ijsbaantje in Tzum, met kinderen van de lagere school. Even langs de baan gelopen. Krijg ik weer die enorme blaaskramp. Ohh, je weet niet wat dat is. Houden zo. Alsof je eikel er af geschroefd wordt, zonder verdoving.  Doorlopen, net doen of er niks aan de hand is.  Foto snel gemaakt, de auto in en naar huis. Voor een echte koffie. En een uurtje rust.

Nog anderhalve week, dan heeft de bestraling haar werk gedaan en is dat ene plekje weggewerkt. Daar is het allemaal om te doen.  Dan nog 3 weken herstellen. Het voorjaar in. 

Schaatsen kan altijd nog.

35 x uitlijnen

Drie tatoeages. Drie hele kleine puntjes. Op het kruisingsvlak uit te lijnen. Vlak boven mijn kruis. Ik lig uitgelijnd op een harde plank. Om mij heen Starwars-apparaten, laserbeams en glimmende buizen spiegels en een prachtige foto. Op het plafond. Paalhoofden in een woelig blauwe zee. 5 minuten stilliggen, omhoogkijken en arm opsteken als er iets te vragen valt. Alie en Henriette zitten achter het lood. Ik ben door Alie uitgelijnd en Henriette doseert. Doseert de straling, rontgen, x-rays. Gevaarlijk en onzichtbaar. Net het virus. Ik lig met mijn paarse HNK/R ART  mondkapje op. Reclame te maken. Voor wie eigenlijk? Ik voel niets. Alleen wat gedachten spoken rond. Nóg 35 keer. Langzaam gaan ze dat hele kleine plekje slopen, murw beuken. Eén plekje maar. Maar wel een rotplek. Ik blijf volharden in openheid. Kan het niet anders. Zal dan  toch de schade ontstaan die tot nu toe redelijk is uitgebleven? Dat de wondplek stugger wordt, pissen lastiger, en dilateren plaats moet maken voor een katheter. Dat wil ik niet.  Dat een volle erectie steeds minder kansrijk is. Dat wil ik ook niet. Maar je kan wel zoveel niet willen. Of zoveel wel willen. Of in elke geval wensen. Dat schiet allemaal door je hoofd. Elke dag een ritje. Elke dag een stukje mishandeling. Goede cellen herstellen snel. Kankercellen herstellen langzaam. Vandaar 35 korte dreunen. Gaat die kanker niet volhouden! Gaat het steeds lastiger worden?Schrijnen, verslappen, vermoeien? Het kán, het hoeft niet. 

Het gaat natuurlijk gewoon béter worden. Dáár ga ik van uit. Kan ik ook zelf iets aan doen. Fitblijven. Wandelen, fietsen, de tuin in, afleiding genoeg. Periodiek, elke dag of wekelijks, de viriliteit testen spreekt me 9ok wel aan. Verleiding genoeg. Elke dag lijkt mij trouwens het beste. Even overleggen met Ans. Het moet wel leuk blijven. 

35 ritten, heen en weer. Geen files, geen stress.  De camera mee en op de terugweg stukjes Friesland ontdekken. Winterse taferelen, daar hoop ik op. En dan snel het voorjaar in. De deur van het atelier weer open.