Knutselen

De dokter van de Beukenhof belt. Ik zet de auto aan de kant. Die ene nier van uw moeder. Dat gaat niet goed. We kijken het aan, maar het kan ook zomaar ...

We zijn net onderweg naar Theater Amsterdam. Smalle dijkweg langs Cornwerd. Richting de Afsluitdijk. Vanavond de voorstelling van For one night only, he-le-maal naakt! Wij zijn met de lotgenoten op de voorste rijen gepositioneerd. Al snel ben ik onderdeel van het klapvee. Een ijverige spreekstalmeester warmt het publiek op. Opvallend veel jonge mensen. Opvallend veel jonge vrouwen. Die komen allemaal voor de bloemkooltjes. Die slappe lulletjes die net boven het balzakje bungelen. Hij belooft spektakel. Maar mocht het tegenvallen dan nu maar vast de beelden van gillende meiden en uitbundig meeklappend publiek. Gek, ik doe mee. Maar ja, Ans en ik zitten ook in de documentaire. Misschien kom ik in beeld en dan wil ik geen spelbreker zijn. Vroeger zou ik extra sacherijnig kijken. Veel rebelser werd het niet trouwens.

Linda de Mol komt vertellen waar het allemaal om draait. Bekendheid geven aan het vroegtijdig herkennen van teelbal- en prostaatkanker. 8 mannen gaan een dans instuderen en ..... FULL MONTY!
Ans en ik hebben die 8 mannen al ontmoet. Op mijn netvlies staat nog wat er is gezegd en gefilmd een paar weken geleden. Hoeveel blijft daar van overeind in de documentaire? Veel, en toch net niet genoeg!

De documentaire is zorgvuldig gemaakt, met een dikke lach en een kleine traan. Zien hoe de act tot stand komt, hoe er een team ontstaat van mannen die kwetsbaar worden, hoe er door choreograaf Kenzo gewerkt wordt aan het passeren van grenzen, echt geweldig. Het terughoren wat de strippers vonden van onze verhalen heeft wel impact. Matthieu en Baris, lotgenoten, hebben echt wel iets te vertellen. Ans en ik ook. Hoe je er uit komt, uit zo'n operatie.

75 minuten terugbrengen naar 7 minuten essentiële informatie. Dan sneuvelen er zinssnedes. Ik weet nog wel wat ik zei toen er naar werd gevraagd. En na de operatie? In de documentaire hoor je me zeggen SLAPPE LUL. Dat knalt er wel in. Nee, dat blijft hangen! Maar ik heb toch ook gezegd dat we er nog vrolijk op los knutselen?

De documentaire krijgt de zaal van tijd tot tijd doodstil. Maar meer nog wordt er gelachen. Bulderend soms. Het is ook geweldig om de belevenissen te volgen van Simon en Kenzo, Jan, Thijs, Vigo, Jasper, Peter en vooral Sander. Soms hilarisch! De apotheose nadert en op de dreunen van Joe Cocker's "You can leave your hat on" komen de mannen op om de grote finale te dansen. Hier is een half jaar voor geoefend en getraind. In 4 minuut 15 komt alles er uit, echt alles! En springen ze elkaar piemelnaakt op de schouders. Het applaus en gejoel was echt. En harder dan de fake-opnames vooraf.

Einde show, einde voorstelling. Als gasten mogen we als eerste de zaal verlaten, we lopen de trappen op, langs het publiek. Ik voel me aangestaard. Mannen, maar vooral vrouwen herkennen me uit de docu. Dat is die vent met zijn slappe lul. Haha, ze moesten eens weten. Die hebben mijn eerdere blogs niet gelezen. We drinken nog wat na. Ik tref de mensen van Blue Ribbon en de Prostaatkankerstichting. We heffen het glas. Op het zaakje, de goede zaak.

We worden nog gevraagd om naar de crew en de strippers te komen. Met 6 van de 8 hebben we nog een fijne conversatie en wordt stilgestaan bij de dingen die we toen vertelden. Best bijzonder om van bekende Nederlanders hun echte gedachten te horen. Omarmingen met mannen die je kent uit Soldaat van Oranje of van All Stars, Radio 538 en The Voice.  En dat ze mij blijven volgen.

We rijden terug naar Friesland, tevreden. Even een avond waarop je alles vergeet. Bij thuiskomt toch nog even een mailtje naar de producent. Of dat verhaal van dat knutselen er nog bij kan. Van belang voor de man die zijn zaakje wil laten checken. Want dat van die slappe lul is niet helemaal waar. Hij doet het best nog wel. Met een beetje vakkundige hulp en soms een pilletje, maar altijd nog sensationeel. Met hoogtepunt. En niet 'for one night only!'

En kijken hé, 14 november. Net5.

For one night only

Wachten, ik zit te wachten. Op de uroloog die mij vanmiddag gaat bellen. Spotify op de achtergrond. Nick Cave. Wordt je toch op zijn minst een beetje terneergeslagen van. Is niet de bedoeling want we zijn al drie jaar genezen. Althans, gemeten met de oude maatstaven. Staven die meten met tienden. De nieuwe meten met duizendsten. Het positief/negatief snijvlak blijkt toch positief te zijn. Voorheen niet meetbaar is opeens 0,03 en via 0,05 naar 0,077.
Niet direct verontrustend, maar tijd om het te volgen. Uroloog en radioloog zijn het niet eens. Wachten, of direct bestralen. Wachten tot er iets zichtbaar is op een PSMA CT-Pet-scan. Voor een gerichte aanpak. Maar de uroloog en ik zijn het wel eens. Wat er niet hoort moet snel weg. Daar gaat hij mij straks over bellen.

Opeens wordt Workum-Amsterdam een issue. Workum-Leeuwarden is korter. Maar is urologie daar op orde. Dat is dus punt van aandacht de komende week.

De laatste weken is die prostaatkanker weer overschaduwend hier. Realiteit. Het laat ons niet los. Ons, want Ans heeft het met mij. Zij struint ook voor mij de fora af. Maar ook op een leuke manier zijn wij hier mee bezig. Na het artikel in VROUW in november 2017 wordt ik af en toe benaderd  om ergens aan mee te werken. Zo zit er nog een interview aan te komen voor de 'online keuzehulp' van de Prostaat Kanker Stichting. Ik ben blij dat ik daar aan mee kan werken. De laatste jaren veel aan de plasbak gestaan met mannen die dan opeens met mij over hun gezeik beginnen. Goed dat ze het doen, maar maak het niet geheim. Trek het niet in de taboesfeer. Soms is het te laat. Vaak is het op tijd.

Dat is dan precies waar ik ook over gebeld werd. Talpa, Net 5, gaat een programma maken. Bekendheid geven aan de prostaat- en teelbalkanker. Het verbaast niemand, ik werk mee. Ans ook.
We hebben een voorgesprek en zijn openhartig. Samen met 2 andere mannen zitten we in een programma met 8 bekende Nederlanders. Bekend met een kleine b. Want dat zegt mij weinig. Ze gaan wel bloot, for one night only! Dat is best stoer, kwetsbaar opstellen is stoer! Een paar weken geleden hebben we de mannen ontmoet. Ja, het stond er in 1 keer op. Bijzonder, opeens geconfronteerd met o.a. Viggo Waas en Peter Faber en 6 anderen. Er kwam een vraaggesprek op gang. Leed en humor van lotgenoten. Dat loog er niet om. Ik ben benieuwd hoe dat in het programma tot uiting komt. Maandag is de opname van de liveshow en zijn we er bij. 14 november is de uitzending. Ik zeg nu al KIJKEN!

Wachten, ik wacht nog. Rond 4 uur. Het spookt door mijn hoofd dat we naar Friesland zijn verhuisd. Weg van onze beschermde omgeving, vrienden en familie. De kinderen. Het is hier goed, maar nu zou je zo graag even bij iemand binnenstormen, je verhaal kwijt kunnen en een glas heffen. Met onze nieuwe vrienden hier zijn we nog niet zo ver. Een paar weten het en de eerste knuffels zijn er hoor. Kan er ook relativerend over lullen met 2 Friezen. Maar wat als ik Ans hier alleen achter laat? Ik laat die gedachte snel los. Dit is niet goed. Tom Waits zingt op dit moment 'we gotta hold on!' Echt. En dat doen we hoor.

Workum is goed, de mensen zijn goed en hebben oprechte belangstelling. Ons kunsthuis staat open en ik heb soms veel verrassende ontmoetingen en mooie gesprekken. De mensen reageren erg leuk op de kunst. En de bakkies koffie op onze bankjes werken aanstekelijk. Het leven is hier aangenaam. Ans is aan het volleyballen. Ik doe weer wat concertfotografie en we ontmoeten mensen bij het filmtheater, het eten op straat, de streekmarkten en ja, waar niet eigenlijk.

Deze maand komt mijn eerste vroegpensioen. Ik wil mij zo lang mogelijk pensionado noemen. Mijn motto is toch 'Doe het gewoon!'