Dingen laten gebeuren!

Dingen laten gebeuren, make things happen, het klinkt zo makkelijk. En toch kan het. Onder het motto 'doe het gewoon' ben ik na mijn ontslag op latere leeftijd dingen gaan doen. Veel dingen. Dingen die ik leuk vind. Muziek, fotografie en een tijd later ook schilderen. Niet het huis, zoals elke werkloze wordt verwacht te doen, maar auto's, gitaren en blote vrouwen. Mannendingen. Dat begint nu op te vallen, mensen komen naar me toe, vragen dingen, willen dingen, zeggen dingen. Ik vind dat mooi. Ik vind dat fantastisch. Maar hoe gaan die dingen?

Laatst kreeg ik een verzoek. Kom jij een keer je verhaal vertellen voor onze businessclub? Wat jij doet is zo inspirerend! Kun je meteen een expositie er bij doen. Het leek mij wel wat. Sterker, dit is wat ik wil en kan. Maar hoe weet hij dat nou? Facebook en Instagram natuurlijk. Ik pomp het vol met foto's, evenementen en schilderwerk. En dat is best veel. En met een irritante regelmaat. Oké, ik weet het. Soms te veel. Maar met een doel. |Zeker, een doel voor mijzelf, maar toch ook om anderen te betrekken in mijn drang naar creëren. Van kansen, van mogelijkheden, van mooie beelden, van leuke evenementen. Kortom, van positiviteit, van openhartigheid, van liefde.

Terug naar die lezing. Moest ik weer plaatsnemen in de achtbaan, de rit die ik gemaakt heb herbeleven. En nog steeds maak. Diepe dalen, zwaar weer. Daar kun je niet mee aankomen. Maar het is er wel geweest. Successen, maar niet opscheppen. Maar ze zijn er wel. Gek, welnee. Vertel het gewoon. Eerlijk. 3 jaar geleden boventallig, zonder werk, ontslagvergoeding. Henk, ga leuke dingen doen. Ik ging leuke dingen doen. Een terreinauto, fotograferen, muziekevenementen organiseren, een bluesband begeleiden. Leuk zeker, voldoening meer dan genoeg. Maar een toekomst? Volop crisis en John de Wolf die voor mijn doelgroep op moet komen. Ik zag het niet gebeuren. Dus terug naar af. Het diploma halen waar ik mee terug kon in het pensioenadviesvak. Pittig, en gehaald! Via een tip van een oud collega kwam ik aan het werk. Best bijzonder. Ik mocht mezelf in een Citroen Cactus proppen en het land weer door. Was zoals vanouds weer overal welkom. Op persoonlijke titel, niet omdat die nieuwe werkgever  nu zo'n fraaie reputatie had. Maar ik zat weer in de ratrace. Van daaruit verder bouwen aan een zekere toekomst. Het werd anders.

Na drie weken hoorde ik dat ik prostaatkanker had. Op de dag dat nummer 14 overleed. Johan redde het niet. Maar mijn geval was goed te behandelen. Van de WW in de ziektewet, we leven in een mooi land. Ik sta er nog en doe weer leuke dingen. Anders dan voorheen, vermoeider vaak. Pissen is anders geworden. De boel doorprikken. Een hobby zal het niet worden. De seks is ook anders. Maar daar zijn pillen voor. Die hobby blijft. Ik hoor het mezelf zeggen. Voor ruim 25 mannen en vrouwen. Beetje gene, toch wel. Dit moet in mijn verhaal, maar doseren Henk en niet te zwaar maken. Vertel maar over de revalidatie en het schilderen. Henk, kun jij voor mij een schilderij maken? Die Ford Mustang  uit 'Gone in 60 seconds' met Nicolas Cage? Ja, dat denk ik wel. Het werd groot, het duurde weken, het was therapeutisch en het werd mooi. Het was mijn zevende schilderij. Het leverde nieuwe volgers op. En het inspireerde mij tot meer. Nooit geschilderd en opeens in een jaar een huis vol. Daar moet ik wat mee. Daar moet je wat mee. Exposeren? Ja, exposeren, maar wie kent mij, vraagt mij, wil mij? Een facebookoproep. Wie heeft er ruimte? Ja hoor, ik heb wel een zaaltje. Mag je een weekend gebruiken. Hoppa, dat is kicken. Whiskyproeverij op de vrijdag. Schilderijen ophangen voor de zaterdag en zondag. Het werd een daverend succes. Lokale pers dook er op en de week na de expo kreeg ik het verzoek om in de zomermaanden te exposeren bij een groot financieel adviesbureau. Dezelfde week nog een verzoek om in het najaar te hangen in een regionaal bekend staand restaurant. Wat gebeurt er allemaal? Vanaf mei mag ik zelfs een te huur staand winkelpand in Bussum betrekken. Als atelier, studio en galerie. Ik creëer mijn eigen Pop-up-Expo. Maandelijks op de eerste zaterdag een instuif. Er komen mensen. Inspirerende en verrassende ontmoetingen. Ze zeggen fan te zijn. Overtuigen mij ervan om mijzelf kunstenaar te noemen. Ik noem mijzelf maar beeldend kunstenmaker. En Storyteller. Bevalt me beter.

In die lezing ben ik omringd door een 11-tal schilderijen. Ik pak er eentje uit en vertel mijn verhaal. Het verhaal van Alexander Supertramp uit de film 'Into the Wild'. Hij had een doel en bereikte het. Via vele omzwervingen. Mooie en bizarre ontmoetingen met wildvreemden. Ik zie parallellen met mijn reis. Het doel is er. De bestemming ook. Het gaat niet altijd zoals ik wil. Het gaat wel zoals het kan.  Er zal nog veel tegenzitten, er zal nog veel gebeuren. Ook veel moois. 'Laten gebeuren'. Ik geloof er in. Ik kan sinds mijn ontslag en ziekte zeggen dat er maandelijks ruim honderd mensen meegenieten van de 'Meer fun aan het water sessions', dat een band die voor het eerst live ging spelen twee keer een stampvol muziekcafé in De Vorstin had. Dat er een Tribute Night georganiseerd kon worden waar bijna 500 mensen op af kwamen, dat veel van mijn fotowerk wordt gebruikt door muzikanten, dat ruim 100 mensen mijn expositie bezochten, dat een schilderij van mij kwam te hangen op een plek waar tot dat moment een echte Aat Veldhoen hing, dat ik een bijdrage heb geleverd aan 'Passie pensioneert nooit'. Maar ook dat de prostaatkankerstichting mijn blog deelt en dat de redactie van VROUW mijn verhaal optekent. Ons verhaal, want zonder mijn soulmate en levenspartner Ans kan ik het niet. Maar dat komt 4 november bij 1,3 miljoen mensen te liggen! Dat je het vast weet.

Meer inspirerend!

"Met vriendelijke groet", zo sloten ze het bericht af. Of het allemaal wat meer inspirerend kon. Net even dat zetje geven om het leven anders te zien, anders op te pakken. Of de moed niet op te geven. Ja, je snapt het al, ik heb een uitgever benaderd. Niets is mij te gek. Jullie zeggen dat ik leuk schrijf. En dat heeft mij weer eens uitgedaagd. Een uitgever benaderen? Waarom niet? Dan kun je wel wat verwachten. Kritiek op zijn minst. Dat wilde ik ook. Ik wil alles met jullie delen, want delen is het nieuwe vermenigvuldigen. Niet alleen op de sociale media, ook in boekvorm. Met prettige verhalen en eigen foto's. Een boek dat zo lekker ruikt als je openslaat. De uitgever heeft wat stukken uit mijn blogs gelezen. Te veel persoonlijke verwerking. Maak het voor anderen wat meer inspirerend! Dan willen we wel een keer om tafel. "Wij wensen je ontzettend veel succes en kracht toe, en hopen wellicht hernieuwde teksten van je te mogen ontvangen in de toekomst"tMooi toch! Ik heb mijn zoveelste uitdaging.

Nou, daar gaan we dan. Lekker schrijven. Ik hoor bij die groep van weggesaneerde oudere en ervaren werknemers, al bijna 3 jaar. In de jaren daarvoor liep ik vast in mijn werk. Werd er echt niet meer gelukkig van. En dat was ik decennia lang wel. Saai? de financiële wereld? Helemaal niet. Ik maakte er wel wat van hoor. De mooiste en beste klanten en top-collega's. Maar toch, een missie die gedoemd was te mislukken. Jij moet in je kracht blijven Henk, ga leuke dingen doen, jij komt er wel. Je hoort het ze zeggen. Maar ondertussen moet de hypotheek wel betaald worden en stort alle zekerheid om je heen in. Ik heb geen moment getwijfeld dat het niet goed zou komen en ben leuke dingen gaan doen. Tussen het verplicht solliciteren door. Ik ben zelfs gaan studeren. Tussen het leuke dingen doen door. Een jaar later sta je met je pensioendiploma weer op de arbeidsmarkt. Je hart volgen is één, er geld mee verdienen is 2, daar kwam ik al snel achter. Een tijdelijk contract lag in het verschiet. Die werkgever was niet wat ik voor ogen had. Maar vooruit, het is een springplank. Mijn oude netwerk lonkte. Ik was overal weer welkom. Een kleine maand later hoor je dat je kanker hebt. En weer een daverend geraas om je heen. Stort het in? Nee, helemaal niet. Het is te genezen. En dat is het nu ook. Prostaat weg, geen kanker meer! Wel wat ander gezeik. Maar daar is mee te leven. Wel direct nog kanslozer op de arbeidsmarkt? Niet als je zelf het initiatief houd. Geloof me.

Ga in zo'n situatie niet bij de pakken neerzitten. Ga op zoek naar je kracht. Doe het niet alleen. Er zijn mensen in je netwerk die helpen en die er zijn met goede ideeën. Wat ik niet allemaal heb ontdekt aan boeiende en enerverende zaken? Veel, heel veel. Fotograferen van mensen en muzikanten, organiseren fotowandelingen, bands begeleiden, concerten organiseren, bluesfestival, zelf geregeld. Schilderijen maken, wist niet dat ik het kon. Meteen eigen expositie gehouden, gecombineerd met een exclusieve whiskyproeverij. Voor honderden liefhebbers soms. Met feed-back die hoofdzakelijk heel positief is. Dat inspireert pas echt. Krijg je een idee? Werk het uit en creëer het. Heb mijn ervaring mee natuurlijk. Regelen zit in het bloed. Vooral voor dingen waar ik in geloof. En geloof me, dat kun je zelf ook. Ik haal daar een enorme voldoening uit. Ik ben geen ander mens geworden door mijn ziekte, dat niet. Maar ik doe wel heel veel andere dingen. En iedereen mag het weten. En wat ik zo mooi vind, anderen vinden het ook geweldig. Dat stimuleert alleen maar om nog meer te doen.

Het begon al de eerste dagen na mijn ontslag. Outplacement, wat een feest. Jezelf analyseren, dat soort dingen. Alsof je jezelf nog niet kent na 55 jaar. Toch haal je er dingen uit. En daar doe je wat mee. Het mooiste was de afsluitende bijeenkomst 'Storytelling'. Ik heb de film "Into the wild" vanuit mijn beleving verteld. Hoe ik de parallel zag tussen mijn eigen dromen najagen en de reis die de hoofdpersoon in het boek aflegde. Het eind moet anders, dat wel. Iemand pinkte een traantje weg. Hij ging er mee aan de slag. Heeft gewoon weer werk. En komt binnenkort naar mijn pop-up-expo. Als dat niet inspirerend is. Maar daar gaat een volgende blog over. Ik moet nog even op gang komen om die uitgever te overtuigen. En zo niet, dan doe ik het toch gewoon zelf.

De dilatant

Dilatant!  Nee, geen spelfout! Dilettant is kort gezegd een liefhebber van kunstuitingen. Ik heb daar wel wat mee. Een dilatant bestaat niet. Maar na dit relaas wel natuurlijk. Dilateren bestaat wel. En dat weet ik sinds mijn laatste blog. Die van die korte caleidoscopische ketamine-kuur. Dilateren is wel een werkwoord, maar dilatant is geen zelfstandig naamwoord. Hoe is dat mogelijk. Ik dilateer meer. Meer dan me lief is. Ik heb daar wel wat mee!

Gaat wel goed met je hé Henk? Elke maand een jamsessie, elke week een schilderij en elke dag een foto van iets lekkers, iets leuks, iets on-/interessants. Bezig met de bands van zoonlief, met een whiskyproeverij, een eigen expositie. Mijn God, wat heb ik niet gedaan het laatste half jaar. 5 tot 6 keer in de week naar de sportschool. Voor het lichamelijk welzijn. Gewoon nodig ook. Want van de onvrede blijf ik toch vreten. En er vreet nog genoeg aan me, geloof me. Ik wil wel, maar het gaat nog niet zoals ik wil. Mag dat? Ja. Vertel ik dat aan iedereen? Nee! Is het leuk om te vertellen? Nee en ja, toch ook weer wel. 

Zoals die keer dat ik moest leren dilateren. Ja, het is wel een werkwoord. En het is lastig werken! Na de constatering dat het wondgebied langzaam dichtgroeit kwam ik terecht bij Milou. Milou weet alles van plassers. Dat is wel handig als je je zaakje aan de medische wetenschap hebt overgelaten. Een inventariserend gesprekje met een kundige en leuke vrouw over je intieme handvat? Wie wil dat nou niet? Dan zit je daar, ongemakkelijk en toch een beetje stoer. Zij legt uit wat mogelijk is. Oprekken! Tijdelijk, een paar maanden, een paar jaar, levenslang. maatje 16, of 18, of  24, dat kan ook. Ik voel me al een beetje week worden. Hoe dat gaat? Zullen we dan maar even gaan oefenen. Eerst droog, net als een stewardes de zuurstofkap demonstreert. Een plastic hoesje van 45 centimeters lang met een knijphoesje vocht aan het einde. Het windt me nog niet echt op. U knijpt hier straks in en het vocht komt los. Dat brengt wat makkelijker in. Ze leidt me naar de toiletruimte. Het gaat nu om het echie. Even goed wassen. Het zaakje moet echt schoon zijn! Ik sta boven de wastafel, broek op de enkels. Gênante vertoning. Ik kijk in de spiegel. Milou schuin achter mij. Zegt ze zeer beslist 'trekt u de penis maar'. Even begrijp ik niet wat ze bedoelt. Ik mis 'aan' en de zin loopt niet lekker. Gehoorzaam trek ik toch de penis. Recht vooruit, want bochten zijn niet handig. Ik moet een haakse nemen en die zorgt voor weerstand genoeg. De overgang van plasbuis naar de schuin bovenliggende blaas. Links strekken, rechts inbrengen. Slangetje van een centimeter of  40. Al 58 jaar laat ik het vrijuit lopen, mijn lichaam uit. Nu moet ik er tegen in. Met een voorwerp. Zelf doen. Alles wat er toe nu toe werd ingebracht was medische noodzaak. En uitgevoerd door vaardige verpleegsters. Maar nu zelf doen! Hoppa, ik ben opeens besluitvaardig en schuif het hele eind mijn lijf in. Tot het oranje dopje.  En ja, het werkt. Ik mik ruim voorbij de toiletpot. Dat geeft niet zegt ze nog.  

Dat is drie maanden geleden nu. Nog steeds groeit de zaak dicht, langzaam maar zeker. Het dilateren is geen hobby geworden, ik kijk er niet naar uit. Hoewel ik begrijp dat er mannen zijn die dit een fetisj vinden. Ik sta soms dagelijks de afweging te maken, zal ik, of zal ik niet? Liefst stel ik het hoogtepunt uit. Maar dan vernauwt het te snel. Wijder maken betekent ook irritatie van het weefsel, dus weer vernauwing. Snap je het nog? Ik zo langzamerhand wel en ik vind mijn weg er wel mee. 

En nu we het toch over mijn vriend hebben. Een radicale prostatectomie kan gevolgen hebben voor zijn verheven status. Een receptje was snel geregeld. Vol goede moed stap ik de dorpsapotheek in. Zal ik eens heel stoer vragen naar het pretpakket dat voor mij klaar ligt? Er staan te veel bekenden om me heen. Loopt iedereen pillen te verorberen? Deprimerende wereld. Dat zal het zijn. Ik lach, want ik wordt apart genomen. In een kamertje. Het meisje van de apotheek stelt droog vast dat het de eerste keer is. Ze verpakt het dus anoniem. Kan ik er mee over straat, hoeft niemand het te weten. Mij kan het niet schelen. Prettige vooruitzichten moet je niet wegstoppen. Ze vertelt ook nog omfloerst dat het voor eigen rekening is. En dat het een herhaalrecept betreft. Graag ja. En kent u de bijverschijnselen? Innemen met water, ongeveer uurtje van tevoren. Dan werkt het! U krijgt wel wat hoofdpijn en rode blosjes op de wangen. Verdomme, ook dit blijft dus weer niet onopgemerkt. Ik loop stoer naar huis, het is dinsdag. Bekijk het recept nog een keer goed. 4 pillen, 30 euro, dus in onze frequentie best betaalbaar. Doe maar een tientje op het nachtkastje schat. Of een handeltje beginnen? Dat zit er ook niet in. Voor dit hele jaar zijn er maar liefst 52 pilletjes voorgeschreven. Die heb ik zelf keihard nodig. En maandelijks per 4 af te halen. Ze zien me bij de apotheek graag komen. Verder zie je niks komen, hard en droog is het nu . 

Ik doe er luchtig over, maar doet het wat met mij? Ja, natuurlijk. De seks is het probleem niet. Ans en ik kunnen net als altijd van elkaar genieten. Maar dat gezeik! Thuis de dilatant zijn is nog wel te doen. Maar onderweg is het een ander verhaal. Zit je opeens verstopt op een drukke Pllek in Amsterdam, of in de auto op weg naar een concert, of tijdens een kunstmarkt, op de fitness of waar dan ook. De 'penis trekken' op een smerig toilet, mij niet gezien! 

De kanker is weg, ik heb er wat anders voor terug. Ik somber wat af soms, over werk en woning. Wat brengt de toekomst ons? Plannen komen op en zakken weer weg. Ik blijf soms kunstmatig optimistisch, doe veel leuke dingen, etaleer mezelf teveel op de sociale media. Masker? Soms wel. Stappen nemen? Zeker wel. Ben nu 'therapeutisch' aan het werk bij mijn broer en bij een vriend met pensioenadviesbureau. Dat pensioendiploma heb ik niet voor niets gehaald vorig jaar maart. 

Tot die tijd? Noem ik mij een dilettant. Je weet wel, die liefhebber van kunstuitingen. Muziek, een mooie avond op 11 mei, de Tribute Night, de bands van Sven, de maandelijkse jamsessions. Fotografie, af en toe op pad met Albert, 'anders' fotograferen! Schilderen, een eigen expositie dit komende weekend, 20 eigen werken! Een whiskyproeverij met Bretonse inslag, mijn inslag. Nils die in april gaat afstuderen, hij bedenkt en maakt mooie dingen! En Ans verwennen, zoveel mogelijk. Zij is mijn muze sinds 1979! Ze is het mooiste kunstwerk!